چرا شبانه روز 24 ساعت است؟
دانشمندان می توانند زمان را دقیقاً اندازه گیری کنند و برای این کار از ستارگان استفاده می کنند. ایستگاه های ستاره شناسی یا «رصدخانه ها» دستگاهی دارند که بنام «ساعت نجومی» خوانده می شود . یک روز نجومی از لحظه ای آغاز می شود که ستاره معینی از نصف النهاری عبور می کند و در لحظه ای که همین ستاره مجدداً از همان نصف النهار می گذرد، این روز پایان می یابد.
چون بشر روز را به ساعت، دقیقه و ثانیه تقسیم نموده است، بنابراین عیناً می توانیم بگوییم که هر روز نجومی چقدر طول می کشد. هر روز نجومی 23 ساعت و 56 دقیقه و 4.09 ثانیه طول می کشد ولی چون استفاده از روز نجومی برای مقاصد معمولی مشکل است بنابراین ما از «روز 24 ساعته» استفاده می کنیم و در هر سال کبیسه یک روز اضافه منظور می کنیم تا این اختلاف فاصله اصلاح شود.
به نظر مردم اولیه، روز عبارت از فاصله زمانی بین طول و غروب خورشید بوده و ساعات شب محاسبه نمی گردیده است. یونانی های قدیم روز خود را از یک غروب تا غروب دیگر منظور می کردند و رومی های قدیم روز را از یک نیمه شب تا نیمه دیگر به حساب می آورند.
زمانی که بشر از عصر شکار با ابزار ابتدایی به عصر کشاورزی و پرورش محصول کوچ کرد، متوجه نیاز خود به شمارش برای اشیا و اموال گردید. تلاش برای نوشتن و خلق زبان های نوشتاری نیز از همین نیاز سرچشمه گرفت و بدین ترتیب انسان ها آرام آرام یادگرفتند که به طور ابتدایی با ده انگشت دست خود شمارش کنند.
نوشته های برجای مانده از تمدن مصر نشان می دهد که نزدیک به 3,000 سال قبل از میلاد، مردمان از سیستم دهدهی برای شمارش استفاده می کردند. اما چرا پایه شمارش ساعت آن ها 12 تایی بود؟ بسیاری معتقدند که سیستم شمارش 12 تایی را مصریان از سومریان ما قبل خود فرا گرفته اند که این شمارش بر اساس انگشتان دست نبوده است، بلکه بندهای انگشت، پایه این سیستم به شمار می رفته است. بدین صورت که اگر دست چپ خود را باز کنید و با استفاده از نوک انگشت شست خود به لمس هر یک از سه بند چهار انگشت دیگر بپردازید به این سیستم خواهید رسید.
مصریان مدل ساعت خود را بر اساس حرکت اجرام آسمانی پی ریزی کردند. آن ها معمولا حرکات یک مجموعه 36 تایی از صور فلکی کوچک که decans" " نام نهاده بودند را دنبال می کردند. این صور معمولا هر 40 دقیقه یک بار از خط افق بالا می آمدند. بالا آمدن هر یک از این صور فلکی از افق نشان دهنده شروع یک ساعت جدید بود. شروع یک دوره ده روزه مصری نیز با پدیدار شدن ستاره جدید decans در آسمان شرقی و قبل از طلوع آفتاب مشخص می گردید.
قبل از اینکه ساعت اختراع شود، روز و شب هر کدام به 12 ساعت تقسیم شده بود. این تقسیم عملی نبود زیرا طول این دو مدت زمان با فصول متغیر بود. امروزه بیشتر کشورها دارای روزی می باشند که بر طبق قانون 24 ساعت طول می کشد و از نیمه شب تا نیمه شب دیگر ادامه دارد یعنی از همان روش رومیهای قدیم پیروی می شود.
