چرا تعداد خود شیفته ها زیاد شده است ؟

آیا این برخاسته از فرهنگ است؟ یا مربوط به نحوه ترتبیت کودکان است؟ یا اینکه دلیلش این است که فقط ما توجه مان به خودشیفتگی نسبت به گذشته بیشتر شده است؟

ما هر روز با آنها مواجه می شویم. آنها ممکن است کارفرمای ما باشند، یا شریک زندگی ما یا یک همکار. راجع به افرادی حرف می زنم که بیش از حد به خود متمرکز و پر از خود هستند، خودشیفته ها (نارسیست). آیا نارسیسم رو به رشد است؟ در یک مقاله منتشر شده در APS Observer، روانشناسان

W. Keith Campbell و Jean M. Twengeافزایش ظاهری نارسیسیسم و اختلال شخصیت نارسیسمی (NPD) را بررسی می کنند. آنها به فرهنگ، بعنوان بخشی از علت اشاره می کنند. تحقیقات در NPD نشان می دهد که آمریکایی ها در 20 سالگی خود سه برابر احتمال ابتلا به NPD را نسبت به افراد بالای 60 سال دارند. مقایسه افراد سالخورده در طول دهه نیز افزایش قابل ملاحظه ای از خودشیفتگی را نشان می دهد. بعنوان ادله، محققان برخی از تأثیراتی که افزایش خودشیفتگی داشته را بحث کرده اند. جوانان بیشتر به دنبال دستیابی به موفقیت، پول و شهرت شخصی هستند. بیشتر احتمال دارد که آنها جراحی زیبایی داشته باشند، سطح بالاتری از اعتماد به نفس را بروز دهند، و میزان همدردی با دیگران در آنها کمتر است. فرهنگ چگونه می تواند به افزایش خودشیفتگی کمک کند؟ خوب، مطمئنا رسانه ها، با تمرکز بر روی تصویر شخصی، مقصر شناخته می شوند. و افزایش رسانه های اجتماعی نیز ممکن است بخشی از آن باشد. از راه های مختلف، موضوع رسانه های اجتماعی "همه چیز در مورد من است."

عناصر فرهنگی دیگر که این محققان به آن اشاره می کنند، این واقعیت است که والدین بیشتر علاقمندند به تشویق فرزندانشان برای منحصر به فرد بودن. والدینی بیش از حد، ممکن است یک عامل دیگر باشند. تعجب می کنم که شاهد افزایش چشمگیری در "والدین هلی کوپتر"(والدینی که بیش از حد مشاهده گر بوده یا از کودکشان محافظت می کند) در تمامی سطوح تحصیلی - حتی در کالج هستم. 

در سطح رهبری، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد خودشیفته ها در مقامات عالی رتبه در سطح بالا قرار دارند. اگر بسیاری از رهبران مورد تحسین ما خودشیفته هستند. این امر ممکن است خودشیفتگی را تقویت کند همان طور که متوجه ایم، این افراد متمرکز بر خود به نظر می رسد پیش افتاده اند.

البته، احتمال دیگر این است که ما به سادگی بیشتر متوجه رفتار خودپرستانه در دیگران شده ایم، و به سرعت برچسب می زنیم.

صرف نظر از این که اپیدمی خودشیفتگی وجود دارد یا خیر، روشن است که پادزهر خودشیفتگی، همدلی است. تمرکز بر روی دیگران، کسب درکی از موقعیت آنها، همدردی با احساسات دیگران و نگرانی در مورد دیگران، به مبارزه علیه خودشیفتگی کمک می کند. در حالی که خودشیفتگی ممکن است در حال افزایش باشد، به نظر می رسد یک عنصر فرهنگی دیگری وجود دارد که ممکن است یک پادزهر باشد، و آن آگاهی رو به رشد در جوانان از مشکلات اجتماعی و بی عدالتی است. یک روزنه و خروجی سالم برای توجه خودمتمرکز این است که با دیگران در تماس بود و به آنها کمک کرد. همدلی و مراقبت از دیگران، کلید است.

 مترجم: آرزو کریمیان

منبع

https://www.psychologytoday.com