تکنیک خلاقیت مرور مسأله از دید دیگری

این تکنیک به طور مستقیم به کسانی اشاره دارد که چندان تحت تأثیر «دید تونلی» نیستند – فرایندی که شرکت کنندگان در حل مسأله تجربه میکنند.

مدل پایه

1. مسأله موردنظر را به بیانی ساده، شفاف و با فرمتی غیرتخصصی و قابل درک بنویسید.

2. نوشته خود را به افرادی که تجربه مستقیمی از مسأله ندارند، نشان داده و از ایدهها و نظرات آنها استقبال کنید. از آنها بخواهید که چند روز روی این مسأله فکر کنند و هر ایده و نظری را که درباره چیستی مسأله و راه حل های بالقوه آن بنظرشان میرسد، بیان کنند. ضروری است که آنها درک درست و واقعبینانه ای از تواناییهای شما در بهره برداری از ایدههای پیشنهادی داشته باشند (نک. مرحله 4).

3. ایده ها را بسط و گسترش داده یا دوباره مورد تفسیر و توضیح قرار دهید تا قابلیت اجرا و عملیاتی سازی پیدا کنند. احتمالاً پیشبینی میکنید که ایده ها ممکن است از لحاظ فنی چندان کامل و جامع نباشد، اما با خلاقیت و ذهنی باز میتوان برداشتهای بسیار ایده آلی از آنها داشت.

4. به طرف مقابل بازخورد مرتبط ارایه دهید تا نشان دهید که مشارکتش مورد قدردانی و ارزشمند بوده، و به شکلی موثر مورد استفاده قرار خواهد گرفت. اگر او فکر کند که ارزش کافی برای کمک و ایده اش قایل نشده اید، ممکن است به همکاری با شما ادامه ندهد؛ برعکس، اگر بازخورد مناسبی درباره شیوه استفاده از ایده پیشنهادی اش به وی ارایه دهید، مطمئناً بازهم برای مشارکت با شما پیشقدم خواهد شد.

مدل شبکه سازی رو در رو

مدل پایه تنها در صورتی کارآمد است که مطمئن باشید ارتباط شما با فردی که درباره مسأله از او نظرخواهی میکنید، بر پایه اطمینان و اعتماد متقابل است؛ به عنوان مثال، او بپذیرد که حتی ایده های ساده و ظاهراً پیش پاافتاده اش هم میتوانند نقش مهمی در حل مشکل شما داشته باشند. یک رویکرد برای بوجود آوردن این شرایط، طرح مسأله در جلسات گفتگوی غیررسمی و رو در رو است (به عنوان مثال، حین صرف نوشیدنی در کافی شاپ، یا حضور در «باشگاه گلف» و غیره)

اگر قرار است از این رویکرد رو در رو و «حضوری» استفاده کنید، ضروری است که:
• به مهارتهای گوش دادن همه جانبه و بدون قید و شرط مسلط باشید، بطوریکه علاقه و انگیزه طرف مقابل حفظ شود.
• نشان دهید که واقعاً برای گفته های آنها ارزش قایل هستید.
• تمرکز آنها بر روی موضوع موردنظر را حفظ کرده، و در عین حال، از اظهارنظر درباره محتوای پیشنهادی آنها خودداری کنید.

مدیران اغلب شبکه های ارتباطی را حفظ کرده و با استفاده از آنها روابط بلندمدتی را بر مبنای تبادل نکات موردعلاقه در باب موضوعات گوناگون ایجاد میکنند. ایجاد و حفظ چنین شبکه ای قطعاً به زمان و تلاش فوق-العاده زیادی نیاز دارد، اما تعهدات و درک متقابلی که بمرور زمان ایجاد میشود، به این معناست که احتمالاً رابطه ها بسیار مولدتر از آنچه تصور میشود، هستند.
 

تکنیک اتاق تنهایی

والدین از روش‌های متفاوتی جهت مقابله با خشم کودک استفاده می‌‌کنند و برخی ناخودآگاه با استفاده از تکنیک‌‌های نادرست به فرزندان خود آسیب‌‌های فراوانی می‌‌زنند. روش‌های مخرب سبب بروز اختلالات رفتاری و روانی در فرزندان می‌‌شود. اختلالاتی که تا دوران بزرگسالی کودک را همراهی کرده و تمامی ابعاد زندگی کودک را تحت تاثیر قرار می‌‌دهد در واقع  تربیت به مفهوم کمک کردن به کودک برای شکل‌گیری ساختار روانی وی است متاسفانه برخی والدین در تربیت فرزندان از تنبیه فیزیکی و روانی استفاده می‌‌کنند که نه تنها والدین را در رسیدن به اهداف تربیتی کمک نمی‌‌کند بلکه آسیب‌‌های جدی بر پیکره روح و روان کودک بر جای می‌‌گذارد.

یکی از عواقبی که روش‌های نامناسب تربیتی به دنبال دارد رشد خشونت و پرخاشگری در کودکان است والدینی که از تنبیه فیزیکی و روانی استفاده می‌‌کنند خشونت و پرخاشگری را در کودکان خود رشد می‌‌دهند. پرخاشگری در کودکان علت‌‌های متفاوتی می‌‌تواند داشته باشدکه یکی از علت‌‌های آن تنبیه و روش‌های تربیتی نادرست است.

در صورتی که والدین بتوانند در دوران اولیه زندگی پرخاشگری کودکان را کنترل نمایند قادر خواهند بود اشتباهات تربیتی خود را تا حدودی جبران نمایند. زمانی که کودک از فرمان والدین سرپیچی می‌‌کند و دست به خشونت می‌‌زند تنها تکنیکی که می‌‌تواند به والدین کمک کند تا رفتارهای پرخاشگرانه را کاهش دهند اتاق تنهایی می‌‌باشد.

یکی از اتاق‌‌های منزل که اتاق خود کودک نبوده و عاری از هرگونه اسباب بازی باشد را می‌‌توان به عنوان اتاق تنهایی استفاده کرد زمانی که کودک پرخاشگری می‌‌کند باید 3 تا 5 دقیقه را درون اتاق تنهایی بگذراند البته مدت زمان ماندن در اتاق تنهایی متفاوت است؛ برای کودکان 3 ساله 3 دقیقه برای کودکان 4 ساله 4 دقیقه و...  هنگام استفاده از اتاق تنهایی مواردی را باید والدین حتماً رعایت کنند.

مواردی که والدین باید هنگام استفاده از اتاق تنهایی رعایت کنند 

🍂درب اتاق تنهایی همیشه باز است 🍂

 برخی والدین کودکان را برای تنبیه در اتاقی می‌‌گذارند و درب را می‌‌بندند که سبب ایجاد ترس و حس نا‌امنی در کودک می‌‌شود. 

 🍂چراغ‌‌های روشن 🍂

فراموش نشود حتما باید چراغ‌‌های اتاق روشن باشد. تاریک کردن اتاق به جز ترس و احساسات ناخوشایند چیزی در بر ندارد. هدف ترساندن کودک نیست بلکه او باید بیاموزد که رفتارهای ناخوشایندش پیامدی ناخوشایند در پی دارد. 

 🍂مد نظر قرار دادن مدت زمان مشخص🍂 

همانطور که ذکر شد مدت 3 تا 5 دقیقه برای کودکان بر حسب سنشان کافی می‌‌باشد در صورتی که والدی بخواهد بیشتر از زمان مشخص شده کودک را در اتاق نگه دارد سبب درگیری و خشونت بیشتر بین والدین و کودک می‌‌شود. 

 🍂عدم صحبت در خصوص تنبیه 🍂

پس از پایان مجازات دیگر درباره مجازات و اتفاقات قبل آن با کودک صحبت نشود. بهتر است رفتارهای ناخوشایند کودک برای وی تکرار نشود زیرا سبب گستاخ شدن کودک و انجام دوباره عمل می‌‌شود. بیشتر کودکان در برابر اتاق تنهایی مقاومت می‌‌کنند. در این مرحله والدین باید صبورانه و مقتدرانه برخورد نمایند اگر به اتاق تنهایی نمی‌‌رود آرام و بدور از هر گونه خشونت شانه‌‌ها را از پشت گرفته به اتاق تنهایی ببرید.

در اوایل کودک نخواهد ماند اگر کودک اتاق را ترک کرد باید دوباره تکرار شود. ممکن است این کار 10 تا 20 بار طول بکشد. به یاد داشته باشید در این فاصله باید به وی بی‌اعتنایی کنید. بدین معنا که هیچگونه ارتباط چشمی و کلامی نباشد و به سوالات وی پاسخ ندهید. در صورتی که به سوالات وی پاسخ دهید بدین معنا است که به رفتار پرخاشگرانه وی اهمیت داده‌اید.

روانشناسان برای کودکان 3 تا 5/3 ساله گوشه تنهایی را پیشنهاد می‌‌دهند بدین معنا که یک قسمت از خانه که با وسیله یا مشخصه‌‌ای مجزا شده (اعم از قرار دادن یک قالیچه یا پارچه رنگی و...) را برای کودکان با سن کمتر در نظر گرفته یا یک صندلی که برای مدت 3 دقیقه کودک بر روی آن بنشیند.

باید به کودک گفته شود تا زمانی که به وی اجازه داده نشده حق ندارد اتاق یا گوشه تنهایی را ترک کند و در زمانی که وی را به اتاق می‌‌برند باید بیان شود تنها ماندن او به دلیل رفتار پرخاشگرانه‌‌ای است که داشته و بهتر است زمانی را با خود تنها سپری کند.

نباید فراموش شود تکنیک اتاق تنهایی فقط مختص پرخاشگری می‌‌باشد؛ اعم از نافرمانی از والدین و یا رفتارهای پرخاشگرانه در بازی‌‌ها و... در موارد دیگر نباید از تکنیک اتاق تنهایی استفاده کرد؛ همانند زمانی که کودک غذا نمی‌‌خورد و یا ناخن می‌‌جود و یا زمانی که اسباب‌بازی‌‌هایش را جمع نمی‌‌کند.